قافلهء عشق در سفر تاریخ ـ هر چه می خواهد دل تنگت بگو
الا یا ایّها السّاقی ادر کاساً و ناولها
که عشق آسان نمود اوّل ولی اُفتاد مشکلها
نمی دانم باید تسلیت بگویم و یا برای ورود آقایم به کرب و بلا به ایشان شادباش بگویم.
آقاجان، مگر سر خود را بر نیزه ندیده اید؟ مگر بوی خون را نمی شنوید؟ آنهم با اهل بیت (ع)؟ آنهم با علی اصغر(ع)؟ با وجود زینب(س)؟ با حضور دردانهء سه ساله تان؛ رقیه(س)؟....
نه، انگار کار از کار گذشته است، قرنهاست کار از کار گذشته است.... اما، خوب که نگاه می کنی می بینی رمزی را که با تو گفته می شود، چه رازی را با تو باز می گویند: کلّ اَرض کربلا و کلّ یوم عاشورا. یعنی اگرچه قبله در کعبه است؛ امّا فَاینَما تُوَلّوا فَثَمّ وَجه الله.(بقره/۱۱۵)
یعنی هر جا که پیکر صدپارهء تو بر زمین افتاد، آنجا کربلاست؛ نه به اعتبار لفظ و استعاره.
و هر گاه که عَلَم قیام تو بلند شود عاشوراست؛ باز هم نه به اعتبار لفظ و استعاره.
و اگر آن قافله را قافلهء عشق خواندیم در سفر تاریخ، یعنی همین.
من جا ماندهء این قافله ام ! ولی هر طور باشد ، به هر طریق که امام (ع) بپسندد خود را می رسانم ـ فقط ـ من کجا و آن قافله کجا ؟ من و از خود بریدن؟ من و بی من شدن ؟ وای بر من اگر برسم و وسوسه ء سکه های اُموی نگذارد تا آب به لب های تشنهء کودکان برسانم و
